Chris Haux: Að vera rokkari, ekki bara tónlistarmaður

Frá því að dást að Einari Vilberg yfir í að skapa með honum, Kristján Ari Hauksson, betur þekktur sem Chris Haux, segir frá rokkinu, frelsinu og laginu sem lifði af sjálft sig.

Það er eitthvað við fólk sem hefur ekki bara tekið þátt í sviðinu heldur líka staðið fremst á því jafnvel með flösku í hendinni. Kristján Ari Hauksson, sem nú kallar sig Chris Haux, hefur farið þá leið sem margir tónlistarmenn dreyma um: frá því að syngja í hljómsveit yfir í að gera tónlist á sínum forsendum, í samstarfi við þá sem hann áður horfði upp til.

“Ég yfirgaf ekki bandið, ég myndi segja að það hafi verið tónlistalegur ágreiningur og stökk inn í fullorðinslífið hjá flestum sem varð til þess að bandið var lagt niður. Í kjölfarið fer ég “solo” og prufaði mig áfram með öðreivisi tónlist. Þar vinn ég meðal annars með Theodori Ásbjarnarsyni (Theo Asa) og gaf hann út plötu sem ég syng á sem var einnig tekin í hljóðverk. Það var þvi klárlega þörf á að prufa allskonar nýtt.”

Í kjölfarið byrjaði hann að prófa sig áfram einn, og úr varð ný leið, ný rödd og ný lög – þar á meðal lagið Once, sem hann gaf út með Einari Vilberg við stjórnvölinn í Hljóðverk stúdíóinu.

Jack Daniels yfir áhorfendur og smá rokkímynd

Það er kannski ekki alveg þroskamerki en spurningin stendur: Hvenær fannstu að þú værir orðinn tónlistarmaður?„Ekki tónlistarmaður. Rokkari,“ svarar Chris og brosir „Ég skvetti einu sinni flösku af Jack Daniels út í crowd. Mér fannst það mjög svalt þá.“ Það er þessi stígandi, frá sviðinu út í stúdíóið, sem hefur mótað hann meira en ein tilviljun. Og þar tók Einar Vilberg við honum ekki bara sem pródúser heldur sem samstarfsmaður.

Með Einari í Hljóðverk – þar sem allt smellur

Að vinna með Vilberg er ekki einfaldlega upptaka það er samvinna við mann sem „sér um allt sjálfur“. Chris lýsir því þannig: „Ég kem með hugmynd og fæ tilbúið lag til baka. Hann spilar á öll hljóðfæri og þá meina ég öll.“ Þeir ákváðu meira að segja að gefa Once annan séns eftir að hafa ætlað að henda því. „Það snarvirkaði síðan,“ segir hann. Og það er ekki einsdæmi: „Það gerist eiginlega í hvert einasta skipti sem Einar tekur upp gítar og spilar solo. Hann klikkar aldrei á því.“

Rokk í blóðinu og áhrifin að heiman

Það var ekkert akademískt við það hvernig Chris Haux byrjaði í tónlist. Það var bara heimilið „Pabbi kynnti mig fyrir Pearl Jam á sama tíma og mamma kynnti mig fyrir Bon Jovi.” Hann hlustaði mikið á íslenska sveitina Noise og þar kom Einar fyrst inn í myndina sem hetja, áður en hann varð vinur. „Tíminn í stúdíóinu með honum hefur mótað mig mest.“

Að læra að hlusta og að bera virðingu

Eitt af því sem Chris talar skýrt um er virðingin sem þarf að ríkja þegar fólk skapar saman „Fólk er að setja tilfinningar sínar í hljóðform. Maður þarf að bera virðingu fyrir því.“ Að hans sögn hefur hann lært mest af því hversu ólíkt fólk getur hugsað – og hversu magnað það er þegar ólíkar hugmyndir mætast og mynda nýjan hljóm.

Það má vel halda því fram að Chris Haux hafi ekki farið í sólóvegferð til að verða eitthvað – heldur til að sleppa takinu.

„Með hljómsveitum er þetta alltaf samkomulag og kostnaður,“ segir hann. „Núna finn ég algjört frelsi. Ég get unnið á mínum hraða – og það er það sem hentar mér.“

Tónlist sem meðferð fyrir fleiri en hann sjálfan

Spurður hvort tónlistin hans sé meðferð fyrir hann sjálfan, svarar hann hiklaust:
„Já, alveg klárt mál. Það er rosa gott að skrifa niður það sem maður er að hugsa og lesa það svo – sama hvort það sé tónlist eða ekki.“ Þegar við spyrjum hann að lokum hvaða orð lýsi tónlist hans best – og Einar megi ekki svara fyrir hann – kemur svarið fljótt: „Ég myndi segja: meint.“