„Fuck the formula“ sögðu höfundar Love Death + Robots þættirnir sem höfðu ekkert að sanna en gerðu það samt
Love Death + Robots sprengir upp hugmyndina um að teiknimyndir séu barnaskemmtun. Hér er á ferðinni ögrandi, fullorðins, sjónræn sprengja í stuttu formi sem leyfir listafólki að leika sér með ofbeldi, ást, ótta og fantasíur á eigin forsendum.
Lestrartími: 7 mínútur
Netflix sem segir "já, og meira!"
List er oft færð inn í form. Það sem virkar er endurtekið. En þegar Tim Miller (Deadpool) og David Fincher (Fight Club, Mindhunter) komu með hugmyndina að Love Death + Robots til Netflix, fengu þeir ekki skilaboð um að klippa, milda eða hægja á. Þeir fengu bara: farið lengra.
Og þeir gerðu það.
Ekki Disney. Ekki Pixar. Ekki fyrir börn.
Þetta eru sögur sem springa út. Stuttar og áhrifaríkar. Hver þáttur er sjálfstætt verk með sínum eigin stíl, heimi, myrkri og fegurð. Frá raunsæi sem minnir á ljósmynd í Lucky 13 yfir í skynvillandi sambland fegurðar og ofbeldis í Jibaro.
Hver heimur er hannaður, leikstýrt og mótaður af hæfileikaríku teymi sem vinnur af ástríðu og nákvæmni. Raddir eru vandlega valdar og hver hreyfing byggð upp sem senur sem líta út eins og þær hafi verið skotnar í framtíðinni.
Alþjóðlegt hugarflug
Kóresk stúdíó skapar asískt yfirbragð. Frönsk teiknideild mótar dökka fantasíu með hryllingi. Spænskt listafólk tekur óþægilegan veruleika og umbreytir honum í sjónrænt áfall.
Love Death + Robots er ekki einföld heimssýn heldur marglaga sjónræn upplifun. Þó að stíll þáttanna sé ólíkur, þá er tilgangurinn skýr. Að kafa í myrkrið, tala við dýpstu hvatir manneskjunnar og finna fegurð í því sem er erfitt.
Sögur sem brenna sig í hugan
"Zima Blue" er heimspekileg endurfæðing í gegnum list og tilgang.
"Three Robots" er kaldhæðin eftirheimsendaskopstæling um mannkynið.
"Jibaro" er sjónræn martröð með blóði, girnd og heillandi hryllingi sem gleymist ekki.
Gætum við gert þetta á Íslandi?
Getur dagskrá RÚV orðið vettvangur fyrir myndræna, óhefðbundna framtíðarsýn? Eru íslenskir skapandi miðlar of varkárir til að fara þessa leið? Eða er kominn tími til að við reynum?
Love Death + Robots er ekki bara afþreying. Hún er áminning. Hún sýnir hvað er hægt að gera ef listamenn fá raunverulegt frelsi.
List sem fær að vera djarf, stutt, óklippt og sjónræn er ekki lúxus. Hún er nauðsyn. Love Death + Robots minnir okkur á það.
Ef við leyfum ekki listinni að ganga lengra, þá er spurning hvort við höfum nokkurn tíma ætlað að leyfa henni neitt.
